უსათაურო – მორიგი ვნებათა ღელვა ანუ კიდევ ერთი ჩანახატი უაზრობისა (?!)
ისევ მომაწვა მუზა..
ვიცი შეიძლება ეს არავინ წაიკითხოს, მაგრამ ვცდილობ, ჩემი ფიქრები ფურცელს მაინც გავუზიარო.. თითქოს ამის დაწერის შემდეგ გულზე მომეშვებაო.
ფურცელი გამიგებს, ისე დაიტევს და გამოხატავს როგორც მე მსურს, ფურცელი მაინც არ შემომხედავს “ეგეთი” თვალებით, რომლებსაც ჩემი აბნევა და არევა შეუძლიათ..
განსაზღვურლი არ მაქ რას ვწერ. ხელები თავისით გარბიან.. სევდააა…ტკვილი…მინდა და ვწერ…..
ეხლა როდესაც ამ სტრიქონებს ვწერ ღამე იწვის … მინდა დავიძინო, არ მეძინება.. მინდა ავდგე, ძალა არ მყოფნის.. მინდა წავიკითო, აზრი მეფანტება.. ფიქრებს კი მხოლოდ ერთისკენ მივყავარ …
და ისევ იგივე გრძნობა, ეხლა რაც გულში მაქ ფურცელზე თუ არ გადმოვიტანე ავფეთქდები, შიგნიდან ავფეთქდები. სული მტკივა!ალბათ ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მინდა ვიყვიროო…. ხმის წასვლამდე ვიყვირო…როგორ მინდა მასთან… ნეტავ შემეძლოს ამ გრძნობის გამოხატვა.. რატომ ვართ ასეთი ამაყები?!მინდა მივიდე მასთან მივიდე და ვიყვირო რომ მიყვარს, მაგრამ… ეს მაგრამ ხომ ყველგან და ყოველთვის… “(((
“საკუთარი თავის ფასი იცოდე” , ვიცი, ვიცოდი და მეცოდინება, მაგრამ ამით რა?! ეხლა ვიცი საკუთარი თავის ფასი რო, როდესაც ამას ვწერ?! რატომ, რატომ უნდა ვიფიქრო იმაზე ვინც, ვიცი არასოდეს შემიყვარებს ( რავქნა იმედის ნაპერწკალი მაინც ცოცხლობს ჩემში, იქნებ ეხლაც მას, იქნებ , ვითომ მასაც?! არაა!! რატომ ვიტენი თავს ასეთი სისულელეებით?!)
არააა!! თუ ხმას არ ვიღებ. გონია არ მანაღვლებს?! გონია თავს ვიფასებ(ისევ)?! არა!არა! უბრალოდ ჩუმად ვარ! თითქოს გულზე დიდი ლოდი მაწევს..
ხშირად ვიღიმები?! ალბათ იმიტომ რომ სევდა დავმალო.. ნუთუ გამომდის?! არ შეუნიშნავს?!ალბათ ვერ! რატომ მიხურს გული მის დანახვაზე, თითქოს ცეცხლი უკიდიაო?! რატომ მბურძგლავს ტანი მის ხსენებაზე?!
სიტყვა…არა არ მინდა კვლავ ამ თემას შევეხო, ჩემში დიდ ჭრილობა დაუტოვებია და არ სურს მოშუშება.. მალამო გულის კი მიპოვნია (მგონი) მაგრამ ვერ ვწვდები, თითის წვერებზე ავიწიე ვერ მივწვდი.. არა აღარ ვაპირებ წვალებას. სანამ უნდა გაგრძელდეს ასე?! არ შემიძლიაა! მტკივა! მიყვა… არა!!!! ნუ!!!
ვხვდები, ცხოვრების გზა რთულია, ეკალ–ბარდებით სავსე. რავქნა, მიჭირს, მტკივა, მაგრამ უნდა განვაგრძო გზა…მე არ გავტყდები, ვიდგები მარდად… სანამ ძალუძს ჩემს გულს.. სულს…
ვიცი შეიძლება ეს არავინ წაიკითხოს, მაგრამ ვცდილობ, ჩემი ფიქრები ფურცელს მაინც გავუზიარო.. თითქოს ამის დაწერის შემდეგ გულზე მომეშვებაო.
ფურცელი გამიგებს, ისე დაიტევს და გამოხატავს როგორც მე მსურს, ფურცელი მაინც არ შემომხედავს “ეგეთი” თვალებით, რომლებსაც ჩემი აბნევა და არევა შეუძლიათ..
განსაზღვურლი არ მაქ რას ვწერ. ხელები თავისით გარბიან.. სევდააა…ტკვილი…მინდა და ვწერ…..
ეხლა როდესაც ამ სტრიქონებს ვწერ ღამე იწვის … მინდა დავიძინო, არ მეძინება.. მინდა ავდგე, ძალა არ მყოფნის.. მინდა წავიკითო, აზრი მეფანტება.. ფიქრებს კი მხოლოდ ერთისკენ მივყავარ …
და ისევ იგივე გრძნობა, ეხლა რაც გულში მაქ ფურცელზე თუ არ გადმოვიტანე ავფეთქდები, შიგნიდან ავფეთქდები. სული მტკივა!ალბათ ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მინდა ვიყვიროო…. ხმის წასვლამდე ვიყვირო…როგორ მინდა მასთან… ნეტავ შემეძლოს ამ გრძნობის გამოხატვა.. რატომ ვართ ასეთი ამაყები?!მინდა მივიდე მასთან მივიდე და ვიყვირო რომ მიყვარს, მაგრამ… ეს მაგრამ ხომ ყველგან და ყოველთვის… “(((
“საკუთარი თავის ფასი იცოდე” , ვიცი, ვიცოდი და მეცოდინება, მაგრამ ამით რა?! ეხლა ვიცი საკუთარი თავის ფასი რო, როდესაც ამას ვწერ?! რატომ, რატომ უნდა ვიფიქრო იმაზე ვინც, ვიცი არასოდეს შემიყვარებს ( რავქნა იმედის ნაპერწკალი მაინც ცოცხლობს ჩემში, იქნებ ეხლაც მას, იქნებ , ვითომ მასაც?! არაა!! რატომ ვიტენი თავს ასეთი სისულელეებით?!)
არააა!! თუ ხმას არ ვიღებ. გონია არ მანაღვლებს?! გონია თავს ვიფასებ(ისევ)?! არა!არა! უბრალოდ ჩუმად ვარ! თითქოს გულზე დიდი ლოდი მაწევს..
ხშირად ვიღიმები?! ალბათ იმიტომ რომ სევდა დავმალო.. ნუთუ გამომდის?! არ შეუნიშნავს?!ალბათ ვერ! რატომ მიხურს გული მის დანახვაზე, თითქოს ცეცხლი უკიდიაო?! რატომ მბურძგლავს ტანი მის ხსენებაზე?!
სიტყვა…არა არ მინდა კვლავ ამ თემას შევეხო, ჩემში დიდ ჭრილობა დაუტოვებია და არ სურს მოშუშება.. მალამო გულის კი მიპოვნია (მგონი) მაგრამ ვერ ვწვდები, თითის წვერებზე ავიწიე ვერ მივწვდი.. არა აღარ ვაპირებ წვალებას. სანამ უნდა გაგრძელდეს ასე?! არ შემიძლიაა! მტკივა! მიყვა… არა!!!! ნუ!!!
ვხვდები, ცხოვრების გზა რთულია, ეკალ–ბარდებით სავსე. რავქნა, მიჭირს, მტკივა, მაგრამ უნდა განვაგრძო გზა…მე არ გავტყდები, ვიდგები მარდად… სანამ ძალუძს ჩემს გულს.. სულს…
No comments:
Post a Comment