,,სუნამო"

,,ის-ის იყო, უკვე ამ თავმომაბეზრებელი საღამოს დატოვებას და ლუვრის გალერეის გაყოლებით სახლში დაბრუნებას აპირებდა, რომ ქარმა სულ ერთი ბეწო, ოდნავ შესამჩნევი სურნელის ატომი, არა, კიდევ იმაზე ნაკლებიც-უფრო სურნელის შეგრძნება, ვიდრე ნამდვილი სურნელი და თანაც აქამდე შეუყნოსავი სურნელის განცდა მოუტანა. სურნელი ისეთი ნაზი არაჩვეულებრიივად ნაზი და წმინდა იყო, რომ მისი შეკავებაც კი გაუჭირდა. გრენუი საშინლად იტანჯებოდა. რაღაც უცნაურად გრძნობდა, რომ ეს სურნელი ყველა დანარჩენის მოწესრიგების გასაღები უნდა გამხდარიყო. სხვებს ვერაფერს გაუგებდა, თუ კი ამ ერთს არ შეიცნობდა ის, გრენუი თავის ცხოვრებას ფუჭად გალევდა, თუ კი ამ ერთ სუნს ვერ დაეპატრონებოდა.იმიტომ კი არა რომ მისი დაუფლება სწყუროდა, არამედ იმისთვის რომ გული მშვიდად ჰქონოდა"...