:)

ჩვენ ვამბობთ : "მადლობა იმისთვის რომ არსებობ.." როცა არ შეგვიძლია ვთქვათ : "მე შენ მიყვარხარ.."
ჩვენ ვამბობთ: რომ ჩვენს სიცოცხლეს აზრი არ აქვს, როცა გვინდა რომ გადაგვარწმუნონ საპირისპიროში..
ჩვენ ვამბობთ: "აქ ცივა", როდესაც ასე გვინდა ვინმეს შეხება..
ჩვენ ვამბობთ: "მე შენგან მეტს არაფერს მოვითხოვ", როცა ვერ ვიღებთ იმას, რაც გვინდა.
ვენ ვამბობთ:"დაკავებული ვიყავი და ვერ ავიღე ყურმილი", როცა გვრცხვენია იმის აღიარების რომ ეს ხმა უკვე აღარ გვანიჭებს სიხარულს.
ჩვენ ვამბობთ: "არავის ვჭირდები", როცა მართლაც არ ვჭირდებით იმ ერთადერთს.
ჩვენ ვამბობთ: "თავს გავართმევ", როცა გვრცხვენია დახმარების თხოვნა.
ჩვენ ვამბობთ: "შენ ძალიან კარგი მეგობარი ხარ", და გვავიწყდება დამატება "მაგრამ შენ ვერასდროს გახდები მეგობარზე მეტი."
ჩვენ ვამბობთ: "მე შენ გენდობი", როცა გვეშინია რომ სათამაშოდ გადავიქეცით.
ჩვენ იმდენ რამეს ვამბობთ.. რომ როცა ენაზე ის სამი "ცნობილი" სიტყვა მოგვადგება - ტუჩებს ვიკვნეტთ, იაკატზე ვიყურებით და ვდუმვართ